Ακούμε πολλές φορές ανθρώπους να έχουν παράπονα από το Θεό, για διάφορες καταστάσεις που ζουν. Άλλοτε προσωπικές, άλλοτε οικογενειακές, αλλά και πολλές φορές κοινωνικές. Συγκεκριμένα αποδίδουν αδικία και την ευθύνη όλων όσων συμβαίνουν στο Δημιουργό Θεό.
Είναι όμως αυτό δίκαιο; Δηλαδή, είναι ο Θεός άδικος; Η Αγία Γραφή μας αναφέρει: ‘’θλῖψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ ἐργαζομένου τὸ κακόν, Ἰουδαίου τε πρῶτον καὶ Ἕλληνος·δόξα δὲ καὶ τιμή καὶ εἰρήνη εἰς πάντα τὸν ἐργαζόμενον τὸ ἀγαθόν, Ἰουδαῖόν τε πρῶτον καὶ Ἕλληνα·ἐπειδή δὲν εἶναι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ.‘’ (Προς Ρωμαίους 2, 9-11). Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Δεν ευνοεί κάποιον περισσότερο από άλλον, επειδή έχει συναισθηματικές αδυναμίες όπως οι άνθρωποι, ούτε προσωποληπτεί με αδικία. Ο Θεός είναι δίκαιος. Μάλιστα, στους ψαλμούς του Δαυίδ αναφέρει ο Λόγος του Θεού: ‘’Ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ κρίσις εἶναι ἡ βάσις τοῦ θρόνου σου· τὸ ἔλεος καὶ ἡ ἀλήθεια θέλουσι προπορεύεσθαι ἔμπροσθεν τοῦ προσώπου σου.’’ (Ψαλμοί, 89, 14). Η δικαιοσύνη είναι η βάση του θρόνου του Θεού.
Το σχέδιο της αγάπης του Θεού είναι φανερό από την αρχή. Δημιούργησε τη γη, τα πάντα, τελευταίο έπλασε με τα χέρια του τον άνθρωπο, τον οποίο ονόμασε Αδάμ. Στη συνέχεια επειδή δεν ήταν καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος του, ο Θεός έκανε την Εύα εκ της πλευράς του Αδάμ. Τους έθεσε στον παράδεισο, τους οποίους επισκεπτόταν κάθε δειλινό. Ο άνθρωπος όμως πλανήθηκε από τον διάβολο, μέσω τους όφεως και αρχικά με την Εύα, κι ύστερα με τον Αδάμ παρέβη της εντολής του Θεού. Ως αποτέλεσμα ο άνθρωπος κληρονόμησε το θάνατο. Συγκεκριμένα μας λέει ο απόστολος Παύλος: ‘’Διὰ τοῦτο καθὼς δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτω διῆλθεν ὁ θάνατος εἰς πάντας ἀνθρώπους, ἐπειδή πάντες ἥμαρτον ’’ και ‘’ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μή ἁμαρτήσαντας κατὰ τὴν ὁμοιότητα τῆς παραβάσεως τοῦ Ἀδάμ, ὅστις εἶναι τύπος τοῦ μέλλοντος.’’. (Ρωμαίους 5, 12,14).
Ωστόσο, Ο Θεός μέσα στη φιλανθρωπία Του δε σταμάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, το αντικείμενο της αγάπης Του. Συχνό φαινόμενο όμως ήταν πολλές φορές, η αχαριστία και η αγνωμοσύνη των ανθρώπων. Σε μία τέτοια περίπτωση, στο 5ο κεφάλαιο του προφήτου Ησαΐα, περιγράφει ο Κύριος ότι ο ηγαπημένος Του, ο Ιησούς Χριστός (βλέπε Κατά Ιωάννην 3,16) εφύτευσε έναν αμπελώνα: ‘’Ὁ ἠγαπημένος μου εἶχεν ἀμπελῶνα ἐπὶ λόφου παχυτάτου. Καὶ περιέφραξεν αὐτόν, καὶ συνήθροισεν ἐξ αὐτοῦ τοὺς λίθους καὶ ἐφύτευσεν αὐτὸν μὲ τὰ πλέον ἐκλεκτὰ κλήματα καὶ ἔκτισε πύργον ἐν τῷ μέσῳ αὐτοῦ καὶ κατεσκεύασεν ἔτι ληνὸν ἐν αὐτῷ· καὶ περιέμενε νὰ κάμῃ σταφύλια, ἀλλ᾿ ἔκαμεν ἀγριοστάφυλα. Καὶ τώρα, κάτοικοι Ἱερουσαλήμ καὶ ἄνδρες Ἰούδα, κρίνατε, παρακαλῶ, ἀναμέσον ἐμοῦ καὶ τοῦ ἀμπελῶνός μου. Τί ἦτο δυνατὸν νὰ κάμω ἔτι εἰς τὸν ἀμπελῶνά μου καὶ δὲν ἔκαμον εἰς αὐτόν; διὰ τί λοιπόν, ἐνῷ περιέμενον νὰ κάμῃ σταφύλια, ἔκαμεν ἀγριοστάφυλα;’’ (Ησαΐας 5,1-4). Αναφερόμενος τότε στο λαό Ισραήλ, αλλά και σε εμάς σήμερα, ο Θεός εκφράζει ένα παράπονο: Τι μπορούσα να κάνω για σένα και δεν το έκανα; Οι άνθρωποι αποδίδουν αδικία στο Θεό. Αλλά, τι είναι αυτό που δεν πρόσφερε ο Θεός; Ποια αδικία βρίσκεις άνθρωπε κατά του Θεού; Στην Καινή Διαθήκη, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Θεός για να σώσει τον άνθρωπο από τον αιώνιο θάνατο, που κληρονόμησε ο Αδάμ, έστειλε τον ίδιο Του τον Υιό, τον Ιησού μας Χριστό. Μάλιστα, ο Λόγος του Θεού περιγράφει ότι: ‘’δὲν ἔκαμεν ἀνομίαν οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ.’’ (Ησαΐας 53,9) και αλλού: ‘’διότι τὸν μή γνωρίσαντα ἁμαρτίαν ἔκαμεν ὑπὲρ ἡμῶν ἁμαρτίαν, διὰ νὰ γείνωμεν ἡμεῖς δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ δι᾿ αὐτοῦ.’’. Ο Δίκαιος πέθανε υπέρ των αδίκων και αμαρτωλών ανθρώπων: ‘’ Ἐπειδή καὶ ὁ Χριστὸς ἅπαξ ἔπαθε διὰ τὰς ἁμαρτίας, ὁ δίκαιος ὑπὲρ τῶν ἀδίκων, διὰ νὰ φέρῃ ἡμᾶς πρὸς τὸν Θεόν, θανατωθεὶς μὲν κατὰ τὴν σάρκα, ζωοποιηθεὶς δὲ διὰ τοῦ πνεύματος· ’’.(‘Α Πέτρου 3,18).
Κι όμως, αγαπητοί, Αυτός ο Θεός θεωρείται από πολλούς άδικος, αυστηρός. Κι έρχεται να ρωτήσει ο ίδιος Θεός τι ήταν δυνατόν να κάνω για σένα και δεν το έκανα; ‘’Λαὲ μου, τί σοὶ ἔκαμα; καὶ εἰς τί σὲ παρηνώχλησα; μαρτύρησον κατ᾿ ἐμοῦ.’’.(Μιχαίας 6,3). Αμήν.